شبانه3

بعد از تو کش آمدند این شبها 

بعداز تو کش آمدند این شبها 

روی این جمله مدام میروم و برمیگردم

دستهایم از وقتی چشمایش را دید دیگر نتوانست بنویسد

مرد اثیری این سالها را دیده بودم 

نوعی تارکی عمیقی در جودش موج  میزد شاید خودش دلیل  نوشتن باشد

تارکی عمق و خاموش درونش

رنجشی  درد ناک روی سینه اش سنگینی میکرد که شاید با یک آغوش طولانی کمی آرام شود

لبخندی که خشکیده بود

و اشکی که پنهانی در دلش ریخته بود

و بغضی که باز نشده بود

صورتم سرخ شده بود درونم گر گرفته بود

و شابد شتاب زدگی من بود که برایش مرز ساعت 5 تا 8 را تعیین کرد

و یا شاید هم ترس او از آدمها

شاید آنش در دم پشمان شد

نزدیکترین مواجه با مرگ را داشت و هنوز سایه اش همراهش بود

دلم شکست اما خودم را در خنده های سردرگم پنها ن کرده بودم که تا به حال از خودم ندیده بودم

دلم میخواست خودم را به دامانش در آنی که اتفاق افتاد بیندازم 

در سرمه ای چشمهای عجیبش میل به زیستن بود و میخواستم غرق شوم

و من تنها مسافر آنش بودم

این را وقتی فهمیدم که نمی خواستیم گفتگویمان تمام شود

اما آن شتابزدگی........

نفس عمیقی میکشم و اصلا نمیدانم این لینک را برایش میفرستم با نه

تاریخ دقیق روزی که روی کاغذ شروع به نوشتن کردم را یادم هست

زمستان بود و من دختر 15 ساله ای بودم

درون اتاقی خالی بود و فقط رختخوابی برای خواب بود 

نیاوران سرد و بیرحم که حتی لباسهای گرمم را هم برده بودند و کفش خوشرنگم را

شکسته و خراب روی یک تکه کاغذ نوشتم "از چه بنویسم که مرا به تاراج برده اند برای چه بنویسم وقتی غم مرا محاصره کرده است"

دقیقا بعد از یک سال مینویسم

انقدر طولانی انقدر عمیق انقدر سردرگم

خودش را گم کرده تا کسی نتواند پیدایش کند 

انقدر این روزها در  اقیانوس تسلیم غرقم که چیزی را طلب نمی کنم

آنی که میگوند اتفاق افتاد؟

 و بعد......

و اصلا نمیدانم منتظر است یا.....؟

فردا چطور ساعت 5 عصر میشود و آیا زمان متوقف خواهد شد...؟